دیدن آن تصویر و گزارشگونه ی نارسای همراه آن، یادمانده
های بانویی که همراه همسر و دو فرزند خردسالش نزدیک به دو سال در آن شهر بسر برده
بود را زنده کرد که از مهربانی و مهمان نوازی مردم چابهار می گفت؛ از اینکه هنگام
بدرود و بازگشت به انزلی، نمی توانست از آن ها دل بکند؛ از زنان و کودکانی که
بگفته ی وی با همه نداری و تنگدستی شان، هر کدام یادگاری ها و رهتوشه هایی فراخور
وی و دو بچه ی خردسالش آورده بودند. از گفته های وی، چیزی از کپر و آلونک نشینی، آن
هم در کانون شهر (!) به یاد ندارم. آن هنگام، بگمانم چند سالی پس از انقلاب بهمن ۱۳۵۷،
روز و روزگار مردم بهتر بود و کار به آلونک نشینی و دخمه نشینی و گورخوابی که هم
اکنون در بسیاری از شهرهای ایران و خود تهران گسترش کم و بیش چشمگیری یافته،
نرسیده بود. آن ۷۰۰ خانوار نیز همراه پدران و مادران شان، بیگمان تا چندی پیش از
خانه و کاشانه ای برخوردار بوده اند.
از این ها که بگذریم، این پرسش ذهنم را می خُلد که آیا برادران
جنگولک باز به پیروی از "رهبر" بدپیشینه شان در کونکونک بازی و آتش بازی
و اینا دست اندر کار این نابکاری نبوده اند؟ برای آن تبهکاران که کولبران
را چون گنجشک شکار می کنند و با خنجر و تیغ و تفنگ، مردم پرخاشگر در خیابان ها را
از پیر و جوان گرفته تا کودک خردسال کشته و می کشند، مگر به آتش کشیدن شماری کارتن
و نایلون و خرت و پرت های دیگر سر هم شده برای آلونک و کپرهایی که به بادی بندند،
کار دشواری است؟ و مگر کَک شان می گزد که مردم، آن سرپناه ناچیز خود را نیز از دست
می دهند؟ بگمانم پاسخ آن روشن باشد.
سرنگون باد گروهبندی های خرموش اسلام پیشه ی فرمانروا بر
میهن مان!
ب. الف. بزرگمهر ۱۹ اردی بهشت ماه ۱۳۹۹
بنیاد داده ها و تصویر پیوست، برگرفته از «تلگرام» به
تاریخ ۱۹ اردی بهشت ماه ۱۳۹۹ است.
ب. الف. بزرگمهر
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر