در سراسر این گرسنه شب،
دختران ِ باد آباد،
سماق می مکند
در رهگذار
خانه های مردمان ِ سپید بخت ِ شهر.
چه نگارهی غمناکی
اما بیش از آن،
جذامیان ِ عرصهی فقر
مُهرههای تراشیدهی دست ِ ظالمان،
در سیا سپید ِ صفحه ی درد ِ من
چه مات نشستهاند !
تا لحظههای
کیش ِ مقدر
فرا رسد !
اینک جناب ِ عدالت،
نام کوچکات؟
ـ حقیقت ِ گم گشته!
کو آن شراب تلخ ِ رهایی بخش؟
که مردان خسته
بنوشند
تا بوی عذاب و خستهگی کار
و طبخ ِ نومیدی مفرط
از سفرههایشان زدوده شود؟!
لبخند ِ سُخره میزنم
بر ایدهآل ِ بیتوان ِ خود ...
این نالههای فاضلانه
که از امید معلق
آرمان شهر، مطلوب،
مدینهی فاضله میسازد
جفنگ ِ پر طمطراق
و وزینیست
برای مفسران ِ غیور
و درمانده از درک ِ وقایع ِ جاری
نیمههای ذوقمرگی ِ شب ِ آبان
برتخت ِ خواب ِ خود
جان میکَنَم مدام
بیداری آه ... بیداری!
در قهقرای ِ پُر قَهقهی اجباری
بیداری ختم می شود
به اثبات ِ بیزاری...
من لال ِ خواب دیدهام
گفتم :
از صبحی چنین کاذب
حاجت ِ خیر به هیچ استخاره نیست
در حوالی سبزه ِ میدان
بود
امروز
برای رفتن ِ به کار و تعهد ِ خوشبختی!
سه نوجوان ِ پسر را دیدم
برای خرید سه قرص نان ِ گرم
در صف ِ طولانی ِ تفاهم
با پدران ِ قانون مَدار ِ خود
بخاطر ِ نبود حق ِ تقدم
زد و خوردی فجیع
به راه انداختند
و راه را از رمق انداختند ...
گفتند شاهدان این صحنهی غریب :
آن سه نوجوان ِ روانی
فقر ِ مقدس،
آنان را متوحش نکرده است!
آنان اوباش بوده اند اشرار ِ درگذر! ...
یاوه شنیدم؛
و دیگری میگفت:
افتضاح ِ ناگزیر ِ جوانی
فریاد و اعتراض است!
اما خوش بینی
با چنین تساهلِ تعریف
حماقتِ بی نظیرِ ببیننده است،
آنان گرسنه بودهاند
سخت بسان من
و فقر آنان را یاغی نموده بود ...
دوستان من
در نیمه های شب ِ هزار و سیصد و نود و یکمین ِ درد
آیا فردا به راستی روز دیگریست؟!
یا هنوز دیگریست؟!
بر تخت ِ خواب ِ خود اوهام ِ موذی ِ منفور
مرا نیش میزنند
این تضاد ِ خوفناک ِ بی خوابماندگی
بیدار زادگی
ساعات خواب من
محدود گشته،
مبهوت ماندهام
و در تمام ِ این دقایق ِ ملعون
برای من بیداری،
برابر بیداری ست...
این زاری سر آغاز بیزاری ست...
صبح منتقم به پنجره میزند
با فکرهای حمله
ور دیشب
هنوز
بیدار ماندهام،
دیگر وقت روزمرگی و کار است ...
آرمان میرزا نژاد
برگرفته از «تلگرام»
ششم خرداد ماه ۱۳۹۹
برنام را از متنِ سرودواره برگرفته ام. ب. الف. بزرگمهر
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر