«مردم در روی زمین برای کامیاب شدن یک چیز کم دارند و آن اعتماد به یکدیگر است؛ ولی این دانش برای کسانی که قلبی کوچک و روحی پست دارند و جز قانون سود شخصی هیچ قانونی نمی شناسند، دسترس پذیر نیست.» فارس پورخطاب هراتی

والاترین کاربرد نویسندگی این است که آزمون را به دانایی فرارویاند! ایگناتسیو سیلونه

۱۴۰۳ فروردین ۱۸, شنبه

شما براستی بی نیاز از هرگونه صورتک هستید! ـ بازپخشش

این ها تنی چند از همبازیان* در «جشنواره** ونیز» هستند که هر سال در همین روزها در شهر ونیز ایتالیا برگزار می شود. بد نبود «آقا بیشعور نظام» نیز به آنجا فرستاده می شد تا هم مُخش باز هم سبک تر شود و هم با همبازیگری در آن جشنواره، بخت خود را بیازماید. بگمانم نیازی به صورتک و اینا نیز نمی داشت و از دید من، بیگمان برنده ی نخست جشنواره نیز می شد؛ آنگاه می توانست در بازگشت به کشور، چنانچه هنوز درها برویش گشوده بود، پُزی هم به همپالکی ها و آن اندک مقلدین برجای مانده بدهد که:
دیدید؟! تاکنون در بسیاری زمینه ها و رشته ها از در عقب، در جهان اول می شدیم؛ ولی این بار بحمدلله از در جلو اول شدیم! به ما گفتند:
شما براستی بی نیاز از هرگونه صورتک هستید!

ب. الف. بزرگمهر    ۱۴ بهمن ماه ۱۳۹۶

https://www.behzadbozorgmehr.com/2018/02/blog-post_64.html

پارسی نویسی:

* بجای «شرکت کننده» (در کاری) می توان از آمیخته واژه ی «همبازی» سود جست.

** بجای واژه ی لاتینی «کارناوال» می توان «جشنواره» گفت و نوشت.

هیچ نظری موجود نیست:

برداشت و بازنویسی درونمایه ی این تارنگاشت در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید!
از «دزدان ارجمند اندیشه و ادب» نیز خواهشمندم به شاخه گلی بسنده نموده، گل را با گلدان یکجا نربایند!

درج نوشتارهایی از دیگر نویسندگان یا دیگر تارنگاشت ها در این وبلاگ، نشانه ی همداستانی دربست با آنها نیست!