البته ما قرار نیست در هر مساله و جزئیاتی وارد بشویم؛ این کارِ مسوولان نظام است؛ علی ایُّحال چون پرسیده اند، نظرمان را می گوییم:
این یک عکس العمل طبیعی است؛ کوچک و بزرگ هم ندارد. انسان
به هر چیزی که خو بگیرد، ترک آن مشکل است. مسأله ی چشم و همچشمی هم هست؛ فرض
بفرمایید گوشت و تخم بلدرچینی که سال هاست تناول می کنیم از ما بگیرند و جلوی چشم
مان بدیگری بدهند تا نوش جان کند؛ آنهم نه یک روز که هر روز مُکرّر در مُکرّر.
خُب! انسان چند روزی ممکن است دندان بروی جگر بگذارد و با دعا خواندن بدرگاه الله و
اینا
سر خودش
را گرم کند؛ بعدش زبان به فریاد دادخواهی گشودن از ته جگر است و اگر نتیجه نداد،
استغفرالله ربّی و اتوبه الیه، زمین و آسمان را به ناسزا گرفتن و چه بسا زبانم لال،
خواهر و مادر الله و اینا را یکی کردن است؛ وقتی این ها هیچکدام کارساز
نبود و فریادرسی به دادت نرسید، معلوم می شود کَاَنَّهُ وجودت روی زمین خاکی، هر
اندازه مبارک و میمون که بنظر برسد، زائد است و باید بروی. نمی شود که دیگری گوشی
مدل بالای استکباری داشته باشد و پله های نُخبگی را چهار پله یکی کند و تو آنجا
گواه این همه باشی و یک گوشی ناقابل هم نداشته باشی؛ اگر خودت را هم نکشی، بالاخره
دِقّ می کنی، می میری.
ب. الف. بزرگمهر ۳۰ مهر ماه ۱۳۹۹
زیرنویس تصویر:
«پرستو جلیلی آذر، دانش آموز دوره ی راهنمایی آموزشگاه طلاتپه اورمیا (ارومیه) به شَوَندِ تنگدستی برای خرید گوشی همراه برای دنبال نمودن آموزش از راه دور، دیروز خود را دار زد و به زندگی اش پایان داد.» برگرفته از «تلگرام» ۳۰ مهر ماه ۱۳۹۹ (با ویرایش، پیرایش و پارسی نویسی درخور از اینجانب: ب. الف. بزرگمهر)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر