«مردم در روی زمین برای کامیاب شدن یک چیز کم دارند و آن اعتماد به یکدیگر است؛ ولی این دانش برای کسانی که قلبی کوچک و روحی پست دارند و جز قانون سود شخصی هیچ قانونی نمی شناسند، دسترس پذیر نیست.» فارس پورخطاب هراتی

والاترین کاربرد نویسندگی این است که آزمون را به دانایی فرارویاند! ایگناتسیو سیلونه

۱۳۹۹ آبان ۲۷, سه‌شنبه

مگر برای بزهای کوهی اینترنت راه انداخته ای، گورخر؟!

آهای وزیر جان ننه ات: ارتباطات و اینا! «دانش آموزان روستای «گنبد پیرمحمد» ملکشاهی باید بیش از چهار کیلومتر از روستا دور شده بالای کوه بروند تا بتوانند از آموزش راه دور اینترنتی بهره مند شوند.» (برگرفته از «تلگرام» ۲۷ آبان ماه ۱۳۹۹)؛ تنها اینجا هم نیست. دانش آموزانِ بسیاری دیگر از روستاها و شهرها نیز با این دشواری روبرو هستند. مگر برای بزهای کوهی اینترنت راه انداخته ای، گورخر؟!

ب. الف. بزرگمهر   ۲۷ آبان ماه ۱۳۹۹



هیچ نظری موجود نیست:

برداشت و بازنویسی درونمایه ی این تارنگاشت در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید!
از «دزدان ارجمند اندیشه و ادب» نیز خواهشمندم به شاخه گلی بسنده نموده، گل را با گلدان یکجا نربایند!

درج نوشتارهایی از دیگر نویسندگان یا دیگر تارنگاشت ها در این وبلاگ، نشانه ی همداستانی دربست با آنها نیست!