خلق همه یکسره نهال خدایند هیچ نه بشکن از این نهال و نه برکن!
نمی دانم این دو لنگه سروده ی پندآمیز و هشداردهنده را
برای کدام خودکامه ی زمان خویش سروده بود؛ ولی هرچه بود و برای هر کس که بود، روشن
است که چشم امیدی به گوشی شنوا برای انجام آن داشت. من و بگمانم بسیاری از
ایرانیان، چنین چشم امیدی به شما دزدان چپاولگر و موش های توسری خور اسلام پیشه که
ایران را به باد داده و تنها دست تان بروی مردم دراز است، نداریم؛ ولی هشدار آن
سروده ـ و نه پندش! ـ را بگونه ای دیگر بدیده می گیریم:
از رنج و آزار دادن بهترین و آگاه ترین جوانان مردم، آنهم
تنها به پادافره پشتیبانی از هوده ی خود یا دیگران، دست بردارید و این اندیشه ی
اهریمنی که آن ها را بکام مرگ بفرستید را نیز از سر بیرون کنید! این را بدانید و
آویزه ی گوش های نه چندان شنوای خود کنید که چنانچه بدست توده های مردم ایران
سرنگون نشوید، سرنوشتی چون «صددام» چشم براه شماست. سرتان را کمی بلند کنید و چشم
انداز راهی که می روید را ببینید؛ کمابیش با راهی که او پیمود، یکی است. به وی
برای یورش به کویت، چراغ سبز دادند و سپس همان را بهانه نمودند تا بزیرش بکشند؛ به
شما سگ مذهبان که بسیار فرومایه تر از «صددام» هستید نیز چراغ سبزی داده اند که
برای همیشه سبز نخواهد ماند! خود دانید! هرچه بیش تر، توده های مردم ایران را
گرسنگی بدهید و بیازارید و جوانان شان را بکشید، زودتر بزیر کشیده خواهید شد، تخم
سگ ها!
ب. الف. بزرگمهر ۱۵ آذر ماه ۱۳۹۷
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر