«مردم در روی زمین برای کامیاب شدن یک چیز کم دارند و آن اعتماد به یکدیگر است؛ ولی این دانش برای کسانی که قلبی کوچک و روحی پست دارند و جز قانون سود شخصی هیچ قانونی نمی شناسند، دسترس پذیر نیست.» فارس پورخطاب هراتی

والاترین کاربرد نویسندگی این است که آزمون را به دانایی فرارویاند! ایگناتسیو سیلونه

۱۴۰۳ شهریور ۱۳, سه‌شنبه

آه چه اندازه نابکار و دورویی! ـ بازپخشش

می بینی آقا بیشعور؟! پاپوشی از پوست ماهی قزل آلا، شاهکاری از تباری کهن و ساده زیست به نام «آینو» در آبخُست هایی گسترش یافته از «هوکایدو» (ژاپن) تا «ساخالین» و «کیریل» (سیبری) که از راه ماهیگیری و شکار روزگار می گذراندند* و به چنین هنری نیز آراسته بودند.

اینک تو دو هزار سال پس از آن، پاپوشی کهنه و رنگ و رو رفته به پا می کنی تا نمایش ساده زیستی بدهی و همزمان برای هر کس و ناکسی که اندک سر و گردنی بیش از تو داشته، پاپوش ساخته و روانه ی زندان شان کرده ای! آه که چه اندازه نابکار و دورویی!

ب. الف. بزرگمهر   پنجم شهریور ماه ۱۳۹۶

https://www.behzadbozorgmehr.com/2017/08/blog-post_33.html

* بنیاد نوشته برگرفته از «گوگل پلاس» است.  ب. الف. بزرگمهر



هیچ نظری موجود نیست:

برداشت و بازنویسی درونمایه ی این تارنگاشت در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید!
از «دزدان ارجمند اندیشه و ادب» نیز خواهشمندم به شاخه گلی بسنده نموده، گل را با گلدان یکجا نربایند!

درج نوشتارهایی از دیگر نویسندگان یا دیگر تارنگاشت ها در این وبلاگ، نشانه ی همداستانی دربست با آنها نیست!