آقای محمود صادقی، نماینده ی مجلس نامور به «شورای اسلامی»،
روز یکشنبه ۲۶ آذر ماه ۱۳۹۶، سخنان نیکو و انتقادآمیزی همراه با پند و اندرز در آن
مجلس فرمایشی بر زبان راندند که گرچه، بنا بر زبانزدِ «آنچه که عیان است، چه حاجت
به بیان است»، شمار بسیاری از مردم ایران از بخش سترگی از آن ها آگاهند، خواب برخی
از نمایندگان لمیده در آن مجلس فرمایشی را برآشفت و یکی دو تای شان را به پرخاش و
آستانه ی کاربرد زورِ بازو کشاند. وی در بخشی از سخنان پندآمیز خود با یادآوری و
به چالش کشیدن یکی از گفته های «امام سیزدهم» از آن میان گفت:
«آیا مجلس عصاره فضائل ملت است؟
ما عصاره فضائل شورای نگهبان هستیم. بیاییم شفافیت را از مجلس آغاز کنیم. نظام مالی
مجلس، غیرشفاف است. چرا اجازه نمی‌دهند بودجه سالانه مجلس به طور شفاف حسابرسی
شود؟ آیا نمایندگان مجلس در جریان حسابرسی‌های سالانه بودجه‌ای مجلس هستید؟ چرا
گزارش شفافی از حسابرسی‌های سالانه مجلس ارائه نمی‌شود؟ حسابرس‌های دیوان محاسبات
هر سال بودجه مجلس را حسابرسی می‌کنند ۴۰ ـ ۵۰ ایراد می‌گیرند؛ ولی رییس دیوان
محاسبات همه آنها را خط می‌زند.»۱
ناگفته پیداست که آن
فضائل با فضله های جوندگانی چون موش و خوکچه هندی و ویزگی های سرشتی شان، چون همواره
سرگرم به نیش کشیدن چیزی، شکمبارگی، زاد و رود فراوان یک نرینه با مادینه های
بسیار و اندوختن و پنهان نمودن هر چیزی در هر گوشه و کناری، هماوندی سرراست دارد۲ و روشن است که ملت
ایران در همه ی تاریخ سراسر درد و رنج، ولی رویهمرفته پربار و درخشان خویش از چنان
فضلی بی بهره بوده و همچنان نیز هست. به این ترتیب، سخن نامبرده که آن نمایندگان
خیمه و خرگاه ولایت را چکیده ی «شورای نگهبان تاریک اندیشی و واپسگرایی» می داند،
سخنی بِهوده و بجاست. وی در پی با خوش بینی بیش از اندازه، افزوده است:
«اگر دنبال مبارزه
با فساد هستیم، از خودمان شروع کنیم. باید اراده و عزم جدی در همه نهادهای کشور
اعم از قوه مقننه، قضاییه و مجریه برای مقابله با فساد صورت گیرد.»۳ که باید از وی پرسید:
آیا آماج سخن شما این است که به عنوان نمونه و سرمشق برای دزدان
کِهتر، خود تبهکاران و کلان دزدان رژیم، پیش از آنکه «یانکی» ها نام و اندازه ی
انباشت سرمایه و سپرده های هر یک در بانک های «ایالات متحد» و کانادا و اروپا را در
رسانه های شان درج کرده، آبروی نداشته شان را ببرند، خود پیشگام شده و میلیون ها و
میلیاردها دلار و یوروی دله دزدی های شان تاکنون را به آگاهی توده ی مردم ایران
برسانند؟! آیا چشمداشتی بیش از اندازه نیست؟ آیا چنین گفتار نیکویی که از تندیِ
نیکویی، گمان برانگیز می نماید به کردار نیک خواهد انجامید؟! من که چشمم آب نمی
خورد ...
ب. الف. بزرگمهر ۲۷ آذر ماه ۱۳۹۶
https://www.behzadbozorgmehr.com/2017/12/blog-post_69.html
پی نوشت:
۱ ـ برگرفته از گزارش «التهاب شدید در مجلس پس از نطق یک نماینده اصلاح‌طلب ...»، «آفتاب» ۲۶ آذر ماه ۱۳۹۶
۲ ـ نیاکان تیزهوش ما ایرانیان به تازیان که نزدیک به دو سده سوار بر اسب به «عجم» (به آرشِ «لال» و «گنگ») فضل می فروختند، یک «ه» کوچک به چنان قضلی افزوده و آرشی نوین، سزاوار آن تبار خونریز و وامانده بخشیدند. واژه ی «فضلة» در عربی، نه به آرش سرگین جانوران که به آرش بازمانده ی هر چیزی است.
۳ ـ برگرفته از گزارش «التهاب شدید در مجلس پس از نطق یک نماینده اصلاح‌طلب ...»، «آفتاب» ۲۶ آذر ماه ۱۳۹۶
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر