«مردم در روی زمین برای کامیاب شدن یک چیز کم دارند و آن اعتماد به یکدیگر است؛ ولی این دانش برای کسانی که قلبی کوچک و روحی پست دارند و جز قانون سود شخصی هیچ قانونی نمی شناسند، دسترس پذیر نیست.» فارس پورخطاب هراتی

والاترین کاربرد نویسندگی این است که آزمون را به دانایی فرارویاند! ایگناتسیو سیلونه

۱۳۹۹ بهمن ۲۸, سه‌شنبه

مگر ما خودمان قَرِه نوکر و پادو نداریم که همین شکرها را بخورد؟! ـ بازانتشار

ما به عنوان نوکران رسمی آمریکایی ها دستِکم از هوده ای شناخته شده برخورداریم؛ شما هم همین راه را دنبال می کنید و برای اینکه پشت در نمانید،۱ ناچار به سگدویی هستید. شما نوکران هنوز برسمیت شناخته نشده، کون تان گهی تر از کون ماست و برای نوزادان مردم در ایران نیز نمی توانید پوشک فراهم کنید؛ آنوقت می آیید برای خودشیرینی هم شده، پا در کفش ما می کنید؟! دل تان می خواهد بار دیگر «محمود افغان» آنجا بفرستیم تا این بار آن سلطانعلی گدای دروغگو و لافزن را از تخت بزیر بکشد و به همانجا بفرستد که عرب نِی انداخت؟ چه کسی به آن خبرچین و قره نوکر آمریکایی ها اجازه ی خوردن چنین شکری داد:
«دولت آینده در افغانستان نمی‌تواند بدون نقش طالبان باشد ...»۲ مگر ما خودمان قَرِه نوکر و پادو نداریم که همین شکرها را بخورد؟! شکر خدا اینجا هم مانند آنجا توی سر هر ماچه سگی بزنی، قَرِه نوکر و پادو پس می اندازد. تا زُلمای خلیل زاد داریم که دوباره سر و کلّه اش برای میانجیگری پیدا شده و یک پایش همیشه در ممالک محروسه ی آمریکاست، چه نیازی به آن خبرچینِ خودشیرین داریم؟! ما بدتر از «نرمش قهرمانانه» را سال ها پیش از سر گذرانده و مهمانان ناخوانده ی ما اینجا جا خوش کرده و خانه زاد شده اند. ما خودمان با آن ها بر سر یک سفره، چاشت و چای می خوریم و گپ و گفتگو داریم. «مقامات وزارت خارجه ایران این روزها در نقش سخنگویان طالبان عمل می‌کنند. اگر کشور همسایه معتقد به گفتگو برای راه حل می‌باشند چرا راه گفتگو با گروه‌های مخالف داخلی خود را ... بسته است؟ چرا به مشکل سیاسی داخلی خود که سال‌ها ایران را به بحران برده است از راه گفتگو اقدام نمی‌کند؟ آیا بهتر نبود به جای شنیدن صدای طالبان، صدای مخالفان سیاسی ... شنیده می‌شد؟»۳

ب. الف. بزرگمهر   ۲۴ دی ماه ۱۳۹۷

https://www.behzadbozorgmehr.com/2019/01/blog-post_41.html

پی نوشت:

۱ ـ «ما اگر چنانچه به توافقی هم برسیم، بلدیم چه‌جوری عمل بکنیم که بعد آنها نتوانند جمهوری اسلامی را پشت در نگه دارند. این را مسوولین نظام جمهوری اسلامی بلدند که چه جوری عمل بکنند ...»، یاوه های «کیرِ خرِ نظام» در دیدار اعضاى «مجلس خبرگان رهبرى»، پس از برگزاری هفدهمین همایش آن مجلس

http://farsi.khamenei.ir/speech-content?id=29151

۲ ـ «دولت آینده در افغانستان نمی‌تواند بدون نقش طالبان باشد، اما به طور قوی بر این باوریم که آن‌ها نباید نقش غالب در افغانستان داشته باشند؛ البته قطعا این مردم افغانستان هستند که در نهایت باید تصمیم‌گیری کنند.» گفته ای از «سیّد از خر جسته»: محمدجواد ظریف، در سفر به دهلی نو

۳ ـ نوشته ی شاه‌حسین مرتضوی، سخنگوی دولت پوشالی افغانستان در «فیسبوک» که سپس آن را زدود. برگرفته از «خبرگزاری دَری»

هیچ نظری موجود نیست:

برداشت و بازنویسی درونمایه ی این تارنگاشت در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید!
از «دزدان ارجمند اندیشه و ادب» نیز خواهشمندم به شاخه گلی بسنده نموده، گل را با گلدان یکجا نربایند!

درج نوشتارهایی از دیگر نویسندگان یا دیگر تارنگاشت ها در این وبلاگ، نشانه ی همداستانی دربست با آنها نیست!