«مردم در روی زمین برای کامیاب شدن یک چیز کم دارند و آن اعتماد به یکدیگر است؛ ولی این دانش برای کسانی که قلبی کوچک و روحی پست دارند و جز قانون سود شخصی هیچ قانونی نمی شناسند، دسترس پذیر نیست.» فارس پورخطاب هراتی

والاترین کاربرد نویسندگی این است که آزمون را به دانایی فرارویاند! ایگناتسیو سیلونه

۱۴۰۰ اردیبهشت ۴, شنبه

ما راهیان چشمه‌ی خورشید در شبیم ...

با لاله‌های سرخ، هم‌آواز می شویم
مجروح بال و خسته به پرواز می شویم

ما راهیانِ چشمه‌ی خورشید در شبیم
نشکفته اختریم و سحر باز می شویم

گل واژه‌های روشن شعری امیدوار
همگامِ هر سپیده، غزل ساز می شویم

مهر سکوت بر لبِ ما داد می شود
ما بی کلیدِ معجزه، اعجاز می شویم

«آن نخل ناخلف که تبر شد ز ما نبود
ما را زمانه گر شکند ساز می شویم»

ایراندخت

برگرفته از «تلگرام» چهارم اردی بهشت ۱۴۰۰  (برنام را از بومِ سروده برگزیده ام.  ب. الف. بزرگمهر)

هیچ نظری موجود نیست:

برداشت و بازنویسی درونمایه ی این تارنگاشت در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید!
از «دزدان ارجمند اندیشه و ادب» نیز خواهشمندم به شاخه گلی بسنده نموده، گل را با گلدان یکجا نربایند!

درج نوشتارهایی از دیگر نویسندگان یا دیگر تارنگاشت ها در این وبلاگ، نشانه ی همداستانی دربست با آنها نیست!