«مردم در روی زمین برای کامیاب شدن یک چیز کم دارند و آن اعتماد به یکدیگر است؛ ولی این دانش برای کسانی که قلبی کوچک و روحی پست دارند و جز قانون سود شخصی هیچ قانونی نمی شناسند، دسترس پذیر نیست.» فارس پورخطاب هراتی

والاترین کاربرد نویسندگی این است که آزمون را به دانایی فرارویاند! ایگناتسیو سیلونه

۱۴۰۱ فروردین ۲۰, شنبه

بیم و امید به همان اندازه آسمانی اند که زمینی ـ بازپخشش

به بهانه ی فرارسیدنِ یکم ماه مِه، نماد همبستگی رزمی طبقه کارگر جهان

بیم و امید همواره پا به پای یکدیگر در ستیز و کشاکش بوده و هستی مردم جهان را انباشته اند؛ گرچه، شاید هیچگاه نه اینچنین نزدیک و همپای یکدیگر. سخن بر سر مرگ و زندگی است که این یک، رنگین کمانی از خوشبختی توده های مردم در همه جای جهان را نوید می دهد و آن یک، آذرخشی است سوزاننده و مرگبار با نوایی بم و بیم برانگیز. هر دو به همان اندازه آسمانی اند که زمینی؛ یکی بازتاب نیک ترین آرزوهای دیرینه ی آدمی است که در آسمان نقش می بندد و دیگری داغ و درفشی آسمانی است که انگ و نشان خویش را بر زمین می کوبد. یا باید در برابر این یک سر فرود آورد و خمودی و مرگ را پذیرا شد یا با سری افراشته به رنگین کمان آرزوهای نیک آدمی پیوست و در راه به بار نشستن آن دلاورانه رزمید. دیگر چون گذشته ای نه چندان دور، جایی گَل و گشاد در میان این دو در هیچ جایی از جهان هستی ندارد. ناگزیر به گزینشی! دیر بجنبی، سیلابِ در راه، غرش کنان ترا بجایی درخور هستی ات خواهد برد و فرو خواهد نشاند. روشن کن چکار خواهی کرد! دلاور باش و خود برگزین!

ب. الف. بزرگمهر    ۲۵ شهریور ماه ۱۳۹۶

https://www.behzadbozorgmehr.com/2017/09/blog-post_44.html

هیچ نظری موجود نیست:

برداشت و بازنویسی درونمایه ی این تارنگاشت در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید!
از «دزدان ارجمند اندیشه و ادب» نیز خواهشمندم به شاخه گلی بسنده نموده، گل را با گلدان یکجا نربایند!

درج نوشتارهایی از دیگر نویسندگان یا دیگر تارنگاشت ها در این وبلاگ، نشانه ی همداستانی دربست با آنها نیست!