بگذار هنگامش برسد ـ و آن
هنگام، بی هیچ گمان و گفتگو فرا خواهد رسید! ـ تا همه ی اینگونه ج وندگان زیانبار۳ را زیر پا له کنیم و آن ها که به گوشه ای از
جهان گریخته اند را از سوراخ های "امن" شان بیرون کشیده به دادگاهی که
توده ها و خلق های ایران داور و دادستان آنند، بسپاریم.
ب. الف. بزرگمهر ۱۲ تیر ماه ۱۳۹۵
https://www.behzadbozorgmehr.com/2016/07/blog-post_95.html
پی نوشت:
۱ ـ جیپ از آنِ شوهر خواهر تریاکی، قمارباز و جانماز
آب کش وی بود که چندماهی از خرید آن می گذشت؛ نه خود گواهینامه ی رانندگی داشت و
اگر هم داشت از راندن آن ناتوان بود و نه آن دوست بزدل که چون خود من به سن و سال
قانونی برای گرفتن گواهینامه رانندگی نرسیده بودیم؛ و با آنکه دلش برای جیپ سواری
لک زده بود از نشستن پشت فرمان می ترسید و پس از چندین و چند بار، خواهش و درخواست
از من برای انجام چنان کاری غیرقانونی و خطرناک برای جان مردم به آن تن داده بودم؛
گرچه دلگرمی دادن های وی، مرا نیز به انجام آن فریفته بود و رانندگی را نیز آموختم.
۲ ـ یادم رفت بنویسم که آن هنگام، چندین سال پیش از
آغاز بحران اقتصادی ـ اجتماعی سال ۱۳۵۳ در دوران شاه گوربگور شده ی ایران بود.
۳ ـ آن ها را هنوز هم از مهر و نشانی که الله بر چهره
شان نشانده از لب و لوچه های کم و بیش برآمده، پیشانی های تنگ و فشرده در هم و
چشمان خرگوش وَش شان بازمی شناسم؛ جوندگانی که به چیزی جز شکم و زیر شکم نمی
اندیشند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر