برگی از تبهکاری های تازیان
خاستگاه ها:
ـ «سیاست نامه»؛ نوشته ی «خواجه نظام الملک توسی»
ـ «جامع التمثیل» ـ پاورقی
ـ «جنبش های اجتماعی ایران»، محمد جواد مشکور
ـ «تولدی دیگر»، شجاع الدین شفا، برگرفته از «سیاست نامه»
از «گوگل پلاس» با اندک ویرایش و پارسی نویسی درخور از اینجانب؛ برنام نیز از آنِ من است. ب. الف. بزرگمهر
پی نوشت:
بازگویی یک نکته، دستکم به اندازه ی اشاره ای گذرا بد نیست و
شاید برای برخی که به آموختن تاریخ و رویدادهای تاریخی از دیدگاه علمی گرایشی نشان
می دهند، سودمند نیز باشد:
سراسر تاریخ آدمی جز نخستین پله ی بسیار درازمدت آن، «دوره ی
سوسیالیسم نخستین» که بخش عمده ای از آن دربرگیرنده «دوره ی مادرشاهی» در سراسر
کره ی زمین نیز هست، تاریخِ پیکار طبقاتی است. اگر از این گوشه به جُستار آن سه
سردار بزرگ ایرانی بنگریم، با همه ی ناروشنی ها و نارسایی هایی که پژوهش های
تاریخی گسترده تری در این زمینه را خواستار است و من نیز ویژه کار آن نبوده و
نیستم، دو تن از آن سرداران به نام های مازیار و افشین از اربابان (خاوندهای)
دوران خود، دوران چیرگی سامانه ی خاوندی (ارباب رعیتی) آمیخته با گونه هایی از
همبود «برده داری خانگی»* در ایران، بودند و درست از همین روی است که
گرایش های طبقاتی شان، هر دو را به این یا آن شکل که همه ی آن نیز روشن نیست و
شوربختانه با داستان های ساختگی فراوان و شاخ و برگ داده شده نیز همراه شده، به
خلیفه ی عباسی نزدیک می نمود. تنها بابک است که با آن دو از این سویه، سنجش ناپذیر و
قهرمانی تاریخی و همه سویه خلقی است و فداییان و سربازان هموست که به گفته ای، بیش
از نیم میلیون از سربازان تازی را در جنگ های گوناگون پارتیزانی به کشتن دادند و
ایران و ایرانی را سربلند نمودند. این قهرمان بزرگ خلق های ایران و نه تنها
آذربایجان قهرمان را نه از دیدگاه طبقاتی و نه از سویه های عملکرد درخشان وی در
برابر سپاهیان خونخوار و بیابانگرد تازی به هیچ روی نمی توان و نباید با آن دو هم ارز
و همتراز بشمار آورد و باز هم به همین انگیزه است، هنگامی که دستگیر شد و وی را دست
بسته، پیش آن خلیفه ی پلید و بی ناموس آوردند، وی را با چنان شکنجه ی ددمنشانه ای
نابود کرد. بابک که قد و قواره ای کوتاه و چهره ای نه چندان
زیبا داشت و ریشخند خلیفه در رویارویی با وی نیز با اشاره به همین ها آغاز شد، در
آنجا نیز دلاوری بزرگی از خود نشان داد. داستان دست بریدن و زبان بریدن وی پیش از
مرگ جانگدازش را کم و بیش همه می دانند. شوربختانه، ماجرایِ زبان آوری دلاورانه ی
وی به کسان دیگری چون «حلاج» نسبت داده شده که بگمانم درست نیست. آن دلاوری، تنها
از کسی چون بابک خرمدین برمی آمد و نه هیچ کس دیگری!
ب. الف. بزرگمهر پنجم مهر ماه ۱۳۹۳
https://www.behzadbozorgmehr.com/2014/09/blog-post_334.html
* برخلاف روم باستان که از کارِ بردگان، بیش تر در کشتزارها و صنعت سود برده می شد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر
از دریافت دیدگاه ها و انتقادهای شما خرسند خواهم شد.