به آسمان می نگریستند؛ چشم انتظار ستاره ای که فرود آید و
آسمان زندگی شان را روشنی بخشد. ستاره ای فرود نیامد؛ ولی پرتوی آسمانی برجای خشک
شان نمود؛ سنگ شدند و به ابدیت پیوستند:
مُخ های سنگی با نگاه هایی همچنان دوخته به جایی دوردست،
بی هیچ روح و روانی! بازتاب لحظه ای گذرا از ابدیت زمین و آسمان!
ب. الف. بزرگمهر ۱۱ مهر ماه ۱۳۹۳
https://www.behzadbozorgmehr.com/2014/10/blog-post_3.html
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر