تشکل های مستقل کارگری را ایجاد و متشکل شویم!
کارگران بدون داشتن تشکل های مستقل کارگری ( مستقل از دولت، کارفرما، احزاب و نهاد های سرمایه سالار) نمی توانند در مقابل کارفرمایان، سرمایه داران و نهاد های مدافع صاحبان سرمایه ایستادگی کنند و به خواسته ها و مطالبات خود دست یابند.
ایجاد تشکل های مستقل کارگری در محیط کار و عضو شدن کارگران در آن، امری است ضروری تا کارگران متشکل، ضمن کسب حق و حقوق خود، بتوانند دستاورد های بدست آورده را تثبیت و تضمین کنند.
اعتصاب بدرستی اسلحه ی کارگران بر علیه کارفرمایان و طبقه حاکم و مدافع سرمایه داران می باشد تا بتواند برای کسب خواسته های خود از این اسلحه استفاده کنند؛ از این اسلحه باید با دقت، با برنامه ریزی و سازماندهی استفاده شود؛ اما می دانیم که ادامه اعتصاب ربط مستقیمی به تشکل یابی دارد. به این معنی، اگر تشکل مستقل کارگری در محیط کار وجود نداشته باشد، اگر کارگران به نیروی خود تشکل مورد نیاز را ایجاد نکنند، در دراز مدت، کارفرما و دیگر عوامل مدافع سرمایه داری به طرق مختلف در اعتصاب نفوذ کرده و با عوامل خود اعتصاب را به بیراهه خواهند کشاند.
روند اعتصاب، داشتن مجمع نمایندگان، برگزاری مجمع عمومی و ... هیچ کدام نمی تواند جایگزین تشکل یابی و ایجاد تشکل های مستقل و پایدار کارگران بشود.
برای سازماندهی و موفقیت یک اعتصاب و کسب خواسته ها و مطالبات کارگری، نیاز به تشکل یابی کارگران در محیط کار می باشد.
مجمع عمومی در هر تشکلی، بالاترین ارگان تصمیم گیرنده در تشکل می باشد. در مجمع عمومی، نمایندگان کارگران توسط خود کارگران انتخاب می شوند و در صورت عدم کارایی نمایندگان منتخب، دوباره توسط همین مجمع از مسوولیت خلع می شوند و نمایندگان دیگری انتخاب خواهند شد. تشکل مستقل کارگری با خرد جمعی کارگران ایجاد و با حضور کارگران در مجامع عمومی، هدایت، سازماندهی و برنامه ریزی می شود و سیاست های تشکل توسط خرد جمعی کارگران تعیین و اجرایی می شود. در تشکل های مستقل کارگری، نمایندگان منتخب از هیچ امتیاز ویژه ای برخوردار نیستند و بر اساس وظائف تعیین شده در چهارچوب اساسنامه (اساسنامه منتخب مجمع عمومی اعضای تشکل) عمل خواهند کرد.
در تشکل های مستقل، انتخاب و عزل نمایندگان با رای و تصمیم گیری اعضا در مجمع عمومی با مشورت و تصمیم گیری جمعی به سادگی باید امکان پذیر باشد.
تمام اهداف و سیاست های تشکل مستقل توسط اعضای تشکل تعیین می شود و کارگران بر اساس سیاست های تعیین شده برنامه های خود را در راستای دفاع از منافع کارگران در مقابل سرمایه داران را سازماندهی، هدایت و رهبری می کنند.
آنچه در تشکل مستقل اهمیت دارد، ماهیت و محتوای وجودی این‌تشکل در امر مبارزه می باشد. تشکل با هر عنوان و نامی که کارگران انتخاب کنند، باید دارای حداقل دو ویژگی اولیه و بنیادی باشد: اول، دخالتگری بی چون و چرای اعضای تشکل در تصمیم گیری ها (بصورت شورایی) و دوم، رویکرد و ماهیت ضد سرمایه داری داشته باشد.
پس تشکل مستقل (با هر اسمی) باید به نیروی کارگران ایجاد و با خرد جمعی و تصمیم شورایی کارگران هدایت شود. این تشکل باید بتواند تمام سیاست های ضد کارگری نظام سرمایه داری را افشا کند و با کار «روتین» و آگاهگرانه، ماهیت نظام سرمایه را روشن سازد و با داشتن افق کارگری برنامه ها و سیاست های دور و نزدیک خود را تدوین کند.
با ایجاد تشکل های مستقل در محیط کار این امکان فراهم خواهد شد تا با ارتباط با دیگر تشکل ها، شرایط و بستر ایجاد تشکل های سراسری کارگران ایجاد شود. ایجاد تشکل سراسری کارگران بدون داشتن تشکل محیط کار، بدون حضور نیرومند کارگران در تشکل های خود ساخته ، امکان پذیر نخواهد شد.
سندیکای کارگران نیشکر هفت تپه ۱۷ شهریور ۱۴۰۰
برگرفته از «تلگرام سندیکای کارگران نیشکر هفت تپه» ۱۷ شهریور ماه ۱۴۰۰
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر