«گدایم و نظرم سوی شاه ذوالکرم است: دلم خوش است که نامم کبوترحرم است. جلوه ای از شکوه و عظمت بارگاه منور رضوی ...»
از «گوگل پلاس»
... و من به یاد آخوند جوانی، کم و بیش هم سن و سال خودم، می افتم که سال ها پیش در سفری از تهران به کاشان با وی همسپر (همسفر) بودم. آن هنگام، نزدیک به۴۰ سال پیش، جاده ی کمربندی در کار نبود و اتوبوس ها می بایستی به ناچار از میان شهر قم و جایی نزدیک حرم حضرت معصومه رد شوند که بیش تر وقت ها شلوغ و در گرمایی که جان آدم بالا می آمد، نفسگیر بود. از هر سو که به شهر می رسیدی، گنبد طلایی حرم و کفترانی که گرداگرد آن می چرخیدند را می دیدی.
گفتگوی من و آخوند جوان که کنار یکدیگر نشسته
بودیم، گل انداخته بود و اینگونه نیز راه تهران تا قم کوتاه تر شد. یادم نیست
درباره ی چه جُستارهایی گپ می زدیم؛ شاید درباره چگونگی آفرینش جهان هستی، زمین و
آسمان. بیش تر وی سخن می گفت و من گهگاهی پرسشی در میان می گذاشتم که وی را به سخن
گفتن بیش تر برمی انگیخت ... تا رسیدیم به جایی که گنبد طلایی از دور خودنمایی می
کرد و زاویه ی پرتو خورشید نیز بر درخشندگی آن می افزود. وی با دیدن کفتران
بیشماری که گرداگرد گنبد حرم می چرخیدند، چیزی مانند این می گوید:
عظمت را می بینی؟! حتا کبوتران هم گرد حرمش می چرخند ...
من بخت رفتن درون آن حرم را تا آن هنگام نیافته بودم و سپس نیز هرگز گذارم به آنجا نیفتاد؛ ولی درون حرم امام رضا رفته بودم و آنچه بیش از خود حرم، آیینه بندی ها و چلچراغ هایش برایم چشمگیر بود، صحن حرم و دانه هایی بود که سرتاسر صحن، اینجا و آنجا، گُله گُله بر زمین ریخته شده بود و کفتران چاق و چله ای که از شدت پرخوری توان پرواز را نیز از دست داده بودند (یا شاید من اینگونه در خاطرم مانده است). به آخوند که تا آن هنگام شنونده ی شکیبایی گیرش آمده، یادآور می شوم:
... خوب! آنجا برایشان دانه می ریزند و با طنز تلخی که از کودکی با من همراه بوده است، می افزایم:
من هم بودم، روزی صدبار دورِ آن گنبد می
چرخیدم!
آخوند که هنوز از شگفتی «عظمت پرواز کبوتران به
دور گنبد و گلدسته های حرم» درنیامده، نگاهی شگفت انگیز به من می اندازد و می
پرسد:
«فکر می کنی، این ها برای چند دانه ی بی ارزش که در صحرا و بیابان هم یافت می شود، اینجا دور حرم می چرخند؟!» ... و من می مانم که چه به وی پاسخ دهم؛ درست بسان سال ها پس از آن، روزی که خسته و کوفته از دوندگی های روزانه به خانه بازگشته ام. تلویزیون روشن است و صدای زر زر یکی از بچه هایم که به وی «دهن گاله» نام داده بودم، بلند ... سخنرانی آن رهبر فرزانه تر از این یکی پخش می شود؛ می نشینم و با تشری به «دهن گاله» گوش می دهم ... تا آنجا که می گوید:
«... اقتصاد مال خر و گاوه!»
این، همان اندیشه است که تاکنون پی گرفته شده و می شود. جهان با شتاب به سوی پیشرفت های بیش تر و بزرگ تر در زمینه های گوناگون پیش می رود و ما هنوز اندرخم یک کوچه ایم تا به این جماعت سودازده حالی کنیم که کبوتر به عشق دانه های خوراکی آنجا می نشیند؛ نه به عشق امام رضا یا حضرت معصومه یا هر حضرت دیگری! وگرنه، دستِکم کمی بیش تر بال می زدند و جایی دیگر می ریدند؛ نه درست بر بارگاه و گنبد حرم که گویی هر یک به زبان بی زبانی می گوید:
ریدم به کله ات!
ب. الف. بزرگمهر ۱۵ تیر ماه ۱۳۹۲
https://www.behzadbozorgmehr.com/2013/07/blog-post_7174.html
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر