موشک ها هستند که «مقررات حقوقی» و سایر نیازمندی های دور و نزدیک «جامعه جهانی» را برمی آورند

تا هنگامی که سامانه ی سرمایه داری پابرجاست و از نیروهای بازدارنده ای نیرومند چون «اتحاد جمهوری های شوروی سوسیالیستی» و «اردوگاه کشورهای سوسیالیستی» کم تر نشانی بر جای مانده، این موشک ها هستند که «مقررات حقوقی»۱ و سایر نیازمندی های دور و نزدیک «جامعه جهانی»۲ را برآورده و به سایر کشورها زورچپان («دیکته») می کنند. بدین سان، درخواستِ «گفتگوی فراگیر چند جانبه»۳ در روز و روزگاری اینچنین، خواه ناخواه از ترازِ دست خواهش دراز کردن بسوی خداوندان «جامعه جهانی» برای یافتن جایی درخور در کنار دیگر ششلول بندها و همدستی برای چپاول دیگر ملت ها و خلق ها و بهره کشی و چاپیدن شان فراتر نمی رود؛ «جایی درخور» که چنانچه آن خداوندان به هر شَوَندی ناگزیر به برآورده نمودن آن در آن دَم باشند از دیدگاه تاریخی، بسیار گذرا بوده و در نخستین بخت بدست آمده، پیامد دگرگونی های ناگزیر تاریخی، افزایش تنش میان همچشمان و برخی شوندهای ریز و درشت دیگر، زیر پا نهاده خواهد شد.۴

ب. الف. بزرگمهر   ۲۷ فروردین ماه ۱۴۰۱

پی نوشت:

۱ ـ وزارت برونمرزی روسیه به آگاهی رساند که  «جامعه جهانی» باید نبودِ آیین نامه های حقوقِ جهانیِ کنش های موشکی و همچشمی جنگ ابزارهای موشکی در ترازِ جهانی را بدیده گیرد.

در بیانیه ی آن وزارتخانه آمده است: «درخواست برای گفتگوی فراگیرِ چندسویه، روز بروز آشکار تر می شود.» این وزارتخانه یادآور شد که روسیه، مِهتَریِ هنجارِ پایشِ فناوری موشکی (MTCR) در سال های ۲۲ ـ ۲۰۲۱ را بر دوش دارد و همه ی کوشش خود را برای بهبود کارآیی آن به انجام می رساند.

پیش از این، مسکو و پکن درباره ی پدیداری «همکاری سه گوش آکوس (AUKUS)» از سوی «یانکی» ها، انگلیس و استرالیا نگرانیِ خود را نشان داده بودند. بگفته ی نمایندگان روسیه و چین، چنین کارهایی بر بیم راه اندازی همچشمی جنگ ابزارها در آن پهنه [آسیای جنوب خاوری ـ اقیانوسیه] می افزاید. «والری گراسیموف»، مِهتَرّ «ستاد کل نیروهای آراسته به جنگ ابزار روسیه»، گفت:
«سازماندهی ꞌگروهبندی آکوسꞌ اگر و مگرهایی از پیش (پیش‌ شرط‌ هایی)، برای گسترش فناوری‌های هسته‌ای می آفریند.»

برگرفته از «اسپوتنیک»   ۲۷ فروردین ماه ۱۴۰۱ (با ویرایش، پارسی و بازنویسی درخور از اینجانب؛ افزوده های درون [ ] نیز از آنِ من است.  ب. الف. بزرگمهر)

۲ و ۳ ـ همانجا

۴ ـ تا اندازه ای بسان بخشی از داستان زیبا و جاندار «سپید دندان» از «جک لندن»، آنگاه که در برف و کولاک سنگین میان کوه ها، گرگ های گرسنه از سر ناچاری دایره وار تنگ هم نشسته و چشم براه چشم روی هم نهادن و افتادن دیگری هستند تا با یورشی یکباره بر سرش ریخته، بدرّند و شکمی سیر کنند.