استانداردهایی مانند مزد و بیمه متناسب با کار، مدارس هوشمند و آموزش و پرورش رایگان و برابر جدا از قومیت، جنسیت و مذهب که در بیشتر نقاط جهان جزء خدمات عادی محسوب می‌شوند، در ایران به رویاهایی غیر قابل تحقق تبدیل شده اند.
با این اوصاف، مردم بارها نسبت به این شرایط نابسامان اعتراض کردند که متاسفانه به شدت ترین شکل ممکن مورد سرکوب قرار گرفتند.
یکم ماه می در ایران مجالی است برای ابراز فریادهای فروخورده و بغض های مانده در گلوی مردمی که هنوز وقایع غمبارِ دی ماه ۹۶ و آبان ۹۸ را از یاد نبرده اند که در آن ها رشید ترین جوانان این سرزمین فقط به خاطر اعتراض به گرانی، تورم، فساد و اختلاس در خون خود غلتیدند.
تلخ تر آن که جمهوری اسلامی برای فرار به جلو و نمایش اقتدار با الغای ترس از سوریه ای شدن ایران، هر چند روز یک بار از موشک های بالستیک رونمایی کرده و جای پاسخگویی به این همه ناکارآمدی و بحران اقتصادی، اقدام به پرونده سازی برای کنشگران صنفی، مدنی و سیاسی کرده و آن ها را با اتهاماتی امنیتی به زندان های طولانی مدت محکوم می کند.
اینجانب در اعتراض به صدور احکام امنیتی برای فعالان صنفی و ظلم مضاعف به خانواده های معلمان و کارگران زندانی از تاریخ ۱۱ اردیبهشت، یک ماه می، اعتصاب غذا می کنم.
بدیهی است که عواقب این اعتصاب غذا بر عهده قوه قضاییه جمهوری اسلامی است.
اسماعیل عبدی
زندان کرج ۱۰ اردیبهشت ۱۴۰۱
برگرفته از «تلگرام» (برنام از آن من است. ب. الف. بزرگمهر)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر