«مردم در روی زمین برای کامیاب شدن یک چیز کم دارند و آن اعتماد به یکدیگر است؛ ولی این دانش برای کسانی که قلبی کوچک و روحی پست دارند و جز قانون سود شخصی هیچ قانونی نمی شناسند، دسترس پذیر نیست.» فارس پورخطاب هراتی

والاترین کاربرد نویسندگی این است که آزمون را به دانایی فرارویاند! ایگناتسیو سیلونه

۱۴۰۱ خرداد ۲۴, سه‌شنبه

راهپیمایی کنید! برای گزینش های دوره ای مَهِستان ها و مهترهای جمهوری مان بسیار کار نیکی است

راهپیمایی کنید!* برای گزینش های دوره ای مَهِستان ها و مهترهای جمهوری مان بسیار کار نیکی است؛ گرچه باید این سخن باریک و پاکیزه را نیز نیک بدیده بگیرید که نمی توان این قانون را برای همه زیر پا نهاد. خداوندان این کشور که ما نوکران دست به سینه شان هستیم، دل شان به داشتن همین جنگ ابزارهای گرم خوش است و بدون آن ها خواب و آرام ندارند؛ نمی توان از دست شان بیرون کشید. افزون بر آنکه خدا را نیز خوش نمی آید؛ بسان آن است که سرگرم کننده ترین اسباب بازی یک کودک را از دستش بگیرید؛ دادش به هوا خواهد رفت؛ ولی شاید بتوان قانونی گذراند و بکار گرفت که جنگ ابزار گرم و سرد بدست هر بی سر و پایی نیفتد؛ گرچه این قانون نانوشته از پشتوانه ای بسنده بدرازای بیش از دو سده برخوردار است و پاسبان های ما بخوبی آن را برای سیاه پوستان و رنگین پوستان و حتا سپیدپوستان لَچَر (در اینجا به آرشِ «آدم بدنهاد / شرور»!) بکار گرفته و می گیرند.

با این همه، خوب است که برای آن به خیابان می آیید و راهپیمایی می کنید. این راهپیمایی ها تنور گزینش ها که بویژه ما «دمکرات» ها این روزها سخت به آن نیازمندیم را گرم تر می کند و از کانونمند شدن بیش از اندازه و بیم برانگیز اندیشه و نگاهِ «بَرّه های خوب ترسایی» بر چالش های ریشه دارِ اختسادی که گریبانِ همه مان را گرفته و چون خر در گل و لای چسبناکی فرو برده، می کاهد.

از زبان «پرزیدنت بادبادی»:  ب. الف. بزرگمهر   ۲۴ خرداد ماه ۱۴۰۱

* هزاران تن برای مهار جنگ ابزار در شهرهای گوناگونِ «ایالات متحد» راهپیمایی کردند. «پرزیدنت بادبادی» از راهپیمایان خواسته که راهپیمایی ها را پی گیرند:
راهپیمایی را پی گیرید ... این باید به یک جُستار گزینشی دگردیسد!

بنیاد داده ها برگرفته از «آرتی» به تاریخ ۲۲ خرداد ماه ۱۴۰۱



هیچ نظری موجود نیست:

برداشت و بازنویسی درونمایه ی این تارنگاشت در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید!
از «دزدان ارجمند اندیشه و ادب» نیز خواهشمندم به شاخه گلی بسنده نموده، گل را با گلدان یکجا نربایند!

درج نوشتارهایی از دیگر نویسندگان یا دیگر تارنگاشت ها در این وبلاگ، نشانه ی همداستانی دربست با آنها نیست!