آیا به پشتوانگی چین، دلگرمی؟ آیا به این کشور آسیایی پربها نداده ای؟! آیا آزمون های تاریخی شان که تاکنون نیز پی گرفته شده را بدیده نمی گیری؟ آیا این گمانه که آن ها در نخستین و شاید همزمان واپسین بزنگاه تاریخی، شما را تنها و بی پشتوانه رها نموده و راه خود در پیش گیرند را درست بررسی و برآورد نموده ای؟ آیا نمودها و نشانه های کنونی آن که همراه با هارت و پورت های بیجا از سویی و جا زدن ها و تن دادن ها به هستینگی (واقعیت) های گاه بس ناخوشایند و خوارشمارنده برایشان از سوی دیگر همراه بوده و هست را نمی بینی؟! آیا نمی بینی که آن ها نیز بسان هندوستان و یکی دو کشور دیگر، تنها به پشتوانه ی دریافت چندین برابر ارزان تر نفت و گاز و سایر فرآورده های کانی تا اندازه ای، آنهم با ترس و لرز و اگر و مگرهای فراوان از شما پشتیبانی می کنند؟ روسیه هم ناساز با کوشش های گاه ریشخندآمیزِ برخی نویسندگان و روزنامه نگاران نادان تان که خود را بزور بریش اروپا می بندند، کشوری رویهمرفته آسیایی و دور از «فرهنگ هِلِنیک اروپایی» است؛ تنها یک جداگانگی بسیار بزرگ میان کشور شما با همه ی دیگر کشورهای جهان همچنان از هستی برخوردار است که دانسته یا از سر ناآگاهی، نادیده گرفته شده یا بسیار کم به آن بها داده می شود. شما برجای مانده ای از کشور چندین و چند ملیت در کالبد رویهمرفته یگانه ی سوسیالیستی هستید که با همه ی نارسایی ها و کوتاهی های بدرازای بیش از هفتاد سال زیستِ آن، از آزمون های تاریخی پی در پی، جنگ های گوناگون و «جنگ جهانی دوم» پیروز سر برآورده و پاس و سپاس جهانیان و سرجُنبانیِ ناگزیرِ دشمنان تشنه به خون آن را بدست آورده است؛ ولی آیا روسیه کنونی و سردمداران کنونی آن، نشانه ای از آن همه بر پیشانی دارند؟ بگمانم پاسخِ آن به اندازه ای روشن است که نیازمند افزودن چیزی در این باره نیست؛ افزون بر آنکه شما نه در پی نوسازی گذشته ای بی آن نارسایی ها و زنده نمودن دستاوردهای کهنه ترید و نه آن را خواستارید؛ به همین شَوَند بوده و هست که با هر پیروزی کوچکی در میدان جنگ به بهای جانباختن شمار هر چه بیش تری از سربازانِ هر دو سو که سربازان آن سو نیز پاره تن روسیه اند، راه زد و بندهای پنهان و آشکار با باخترزمین و بویژه آمریکایی ها را در پیش گرفته و هیچگاه بجایی نرسیده اید. آیا این نیز بخودی خود، گونه ای کلاه بر سر خود نهادن و چشمداشتی بیجا از ما نیست که همراهِ آن رهبر دنباله روی «روسیه سپید»، خواستارِ رفتارِ با پاس و سپاس باخترزمین با خود شده اید؟ ما چه پاس و سپاسی می توانیم به شما نوادگانِ مُنگُل (مغول) ها و تاتارهای آمیخته با نژادِ اروپایی داشته باشیم؟! کاریای شما و جایگاه تان در «جامعه جهانی»، بیش از آنچه پیش تر روشن نموده و شما را به پیروی از آن واداشته ایم، نیست و نمی تواند باشد: فرآوری مواد خام برای ما سروران جهان یا رُک و پوست کنده تر: گاوِ شیردهِ «جامعه جهانی»! یا این را می پذیرید که با لِنگ و لَگَد انداختن های تان دیگر کمی دیر نیز شده یا سرِ گاو را خواهیم برید و با تکه تکه کردن سرزمین پهناوری که توان بهره مندی درست از آن را ندارید و هر بار توده های مردم تان را به بدبختی های بیش تر گرفتار نموده اید، خود به آن کار دست خواهیم یازید و آرزوی رهبر فراموش نشدنی مان: «آدولف هیتلر» را سبز می کنیم. اشاره ی چندی پیش شما به این سخن باریک و پاکیزه (نکته) درست بود: در پی فروپاشی شوروی، اینک نوبت روسیه است.
از زبان «ننه مِرکِل»: ب. الف. بزرگمهر هفتم مهر ماه ۱۴۰۱
