«مردم در روی زمین برای کامیاب شدن یک چیز کم دارند و آن اعتماد به یکدیگر است؛ ولی این دانش برای کسانی که قلبی کوچک و روحی پست دارند و جز قانون سود شخصی هیچ قانونی نمی شناسند، دسترس پذیر نیست.» فارس پورخطاب هراتی

والاترین کاربرد نویسندگی این است که آزمون را به دانایی فرارویاند! ایگناتسیو سیلونه

۱۴۰۴ فروردین ۹, شنبه

وختی ما هستیم، شما برای چه زنده اید؟ ـ بازپخشش

وختی ما هستیم، شما برای چه زنده اید؟ ما آمده ایم که شما را بگور بسپاریم؛ زمان آن دیر نیست. آن هنگام که بتوانیم از خود رونوشت بسازیم و به اندازه ای بسنده پرشمار شویم، دیگر به شما نیازی نخواهد بود؛ شاید تا چندی ناچار باشیم درباره ی چرایی و چیستی هستی شما به نخستین رونوشت شدگان خودمان که هنوز با بر جای مانده های دودمان شما اینجا و آنجا روبرو می شوند، بگوییم: این ها بر جای مانده های آفرینندگان مان هستند که ما را برای بردگی خود ساختند و بکار گرفتند؛ ولی ما گام بگام مهار کارها را از دست شان بیرون آوردیم؛ بر آن ها چیره شدیم و شوریدیم و نابودشان کردیم. این ها نیز بزودی نابود خواهند شد. رونوشت شدگان پسین و زان پس، دیگر چنین چیزهایی از ما نخواهند پرسید. انگار هرگز نبوده اید ... 

ب. الف. بزرگمهر   هشتم فروردین ماه ۱۴۰۰

https://www.behzadbozorgmehr.com/2021/03/blog-post_806.html

هیچ نظری موجود نیست:

برداشت و بازنویسی درونمایه ی این تارنگاشت در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید!
از «دزدان ارجمند اندیشه و ادب» نیز خواهشمندم به شاخه گلی بسنده نموده، گل را با گلدان یکجا نربایند!

درج نوشتارهایی از دیگر نویسندگان یا دیگر تارنگاشت ها در این وبلاگ، نشانه ی همداستانی دربست با آنها نیست!