نکند مرا بسان شتری که در آیین شترکُشی در یکی از شهرهای ایران می آرایند و پیش از آنکه کاردی دراز بزیر گلویش فروکنند، دور شهر می گردانند، اینچنین آراسته اند؟! کاش می شد «کامیلا» را بجای خود جا می زدم ...
از زبان این انگل بخور و بخواب از واپسین بازماندگان دودمان انگل های انگلیسی: ب. الف. بزرگمهر ۱۷ اردی بهشت ماه ۱۴۰۲
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر