«مردم در روی زمین برای کامیاب شدن یک چیز کم دارند و آن اعتماد به یکدیگر است؛ ولی این دانش برای کسانی که قلبی کوچک و روحی پست دارند و جز قانون سود شخصی هیچ قانونی نمی شناسند، دسترس پذیر نیست.» فارس پورخطاب هراتی

والاترین کاربرد نویسندگی این است که آزمون را به دانایی فرارویاند! ایگناتسیو سیلونه

۱۴۰۲ آبان ۱۷, چهارشنبه

به چکاوک نتوان گفت مخوان! ـ بازپخشش

می توان رشته ی این چنگ گسست
می توان کاسه ی آن تار شکست

می توان فریاد داد:
هان، ای طبل گران!
زین پس خاموش بمان!

به چکاوک اما
نتوان گفت مخوان!

فریدون مشیری

از «گوگل پلاس». برنام را از متن آن برگزیده ام.    ب. الف. بزرگمهر

https://www.behzadbozorgmehr.com/2014/09/blog-post_90.html

هیچ نظری موجود نیست:

برداشت و بازنویسی درونمایه ی این تارنگاشت در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید!
از «دزدان ارجمند اندیشه و ادب» نیز خواهشمندم به شاخه گلی بسنده نموده، گل را با گلدان یکجا نربایند!

درج نوشتارهایی از دیگر نویسندگان یا دیگر تارنگاشت ها در این وبلاگ، نشانه ی همداستانی دربست با آنها نیست!