«مردم در روی زمین برای کامیاب شدن یک چیز کم دارند و آن اعتماد به یکدیگر است؛ ولی این دانش برای کسانی که قلبی کوچک و روحی پست دارند و جز قانون سود شخصی هیچ قانونی نمی شناسند، دسترس پذیر نیست.» فارس پورخطاب هراتی

والاترین کاربرد نویسندگی این است که آزمون را به دانایی فرارویاند! ایگناتسیو سیلونه

۱۴۰۲ دی ۷, پنجشنبه

به گوشَت می رود گوزبریش؟

«من سواد ندارم؛  ولی وختی دو نفر در یک کوچه به فاصله یک ماه مبتلا به سرطان می‌شوند، این یعنی خطر!»

در راهپیمایی پرخاش آمیز توده های مردم اردکان و مِیبُد و ... برای گسترش بیماری های بیم برانگیزی چون چنگار (سرطان) در پی گسترش بیمانند آلاینده ها و نابودی زیست بوم شان

برگرفته از «تلگرام»   ششم دی ماه ۱۴۰۲ (با ویرایش، پارسی و بازنویسی درخور از اینجانب؛ برنام نیز از آن من است.  ب. الف. بزرگمهر)



هیچ نظری موجود نیست:

برداشت و بازنویسی درونمایه ی این تارنگاشت در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید!
از «دزدان ارجمند اندیشه و ادب» نیز خواهشمندم به شاخه گلی بسنده نموده، گل را با گلدان یکجا نربایند!

درج نوشتارهایی از دیگر نویسندگان یا دیگر تارنگاشت ها در این وبلاگ، نشانه ی همداستانی دربست با آنها نیست!