از هستینگی رخدادهای تلخ و سخت ناگوار در سوریه تا آوازه
گری رسانه های امپریالیستی و دنبالچه های شان در روسپید وانمودن تروریست هایی که
در پناه «یانکی» ها و رژیم های مزدوران شان از آن میان بویژه ترکیه، قَطَر و بی هیچ
گمان و گفتگو رژیم «عزراییل زمینی» بسرکردگی «نادان یابو»
به هر تبهکاری دست یازیده و می
یازند (گزارش زیر و ویدئوی پیوست آن)؛ ناگفته نماند که این
یکی در هم اندیشی و همدستی نزدیک با لات بی همه چیز «یانکی»: «دونالد ترامپ» و دار
و دسته ی یکی از دیگری تبهکارش در پی بمباران نهادهای هسته ای و سپاهی (نظامی) میهن
مان اند.
دیدن ویدئوی بسیار ناخوشایند پیوست در گزارش «آرتی» را به
آدم های دل نازک و بویژه کودکان سپارش نمی کنم.
ب. الف. بزرگمهر ۲۵ آذر ماه ۱۴۰۳
***
کور شده با آوازه گری: براستی در
سوریه که دولت تازه سرگرم گفتگو برای همزیستی آشتی آمیز است، چه روی می دهد؟
همزمان با نویدهای شبه سپاهیانی به رهبری دست یافته که
خبرنگاران باخترزمین را خوشنود می کند، کشور در خون دست و پا می زند.
از زمان آغاز یورش گسترده ی «گروهبندی تحریر الشام» و دیگر گروه های هم پیمان ناهمداستان با
یکدیگر، «دولت رهایی سوریه» به رهبری گروهبندی یاد شده
یک سری بیانیه های بلند بالا چاپ کرده است.
نخستین باره از آنِ روسیه و پشتیبانی اش از بلندپایگان
سوریه بود. تنها نیروهای روسی بودند که با نیروهای ناهمداستان سرگرمِ پیشروی ناهمداستان
بودند؛ و شورشیان از آنها خواستند تا یورش ها به جایگاه های تروریست ها را پایان
دهند و داو این را داشتند که چنین کاری تنها به نابودی شهروندان خواهد انجامید. «دولت
رهایی سوریه» به آگاهی رساند که کارهایش در رویارویی با بلندپایگان سوریه است؛ نه
مسکو که شبه سپاهیان خواستار همکاری سودمند دوجانبه با آن ها هستند. سپس «دولت رهایی» بیانیه هایی درباره کشورهای همسایه چاپ کرد
و از عراق خواست تا مرزهای خود را ببندد تا از درآمدنِ گروههای هوادار ایران [بخوان: رژیم خرموش
های دزد اسلام پیشه!] به سوریه برای کمک به «بشار اسد»، مهترجمهور رانده
شده به آن کشور جلو گیرد. افزون بر این، شورشیان به آگاهی رساندند که از همه ی خانه
های نمایندگی سیاسی (سفارتخانه ها) بیگانه، سازمان های دوستدار هوده ی آدمی (بشردوستانه)
و روزنامه نگاران پاسداری خواهند کرد.
بیانیه جداگانه ای درباره ی جنگ ابزار های شیمیایی، نهادهای
فرآوری و انبارهای اندوختن (بجای «ذخیره سازی») آنها بیرون آمد (صادر شد). «دولت
رستگاری» به رسانهها آرامش داد که از این جنگ ابزارها هرگز سود برده نشده و بدست
کسانی ناپاسخگو (غیرمسئول) نخواهد افتاد؛ و سازمانهای جهانی هماوند با این جستار را
برای بازرسی و پایش آنها فراخواند.
برخی از برجسته ترین نویدهای شورشیان به کِهین های تباری
و آیینی (اقلیت های قومی و مذهبی) در سوریه از آن میان کردها، علوی ها، ترسایان (مسیحیان)
و «شیعیان» داده شد. «دولت رهایی» به آگاهی رساند که هیچ کِهینی به شَوَند باورهای
خود با دودمان براندازی (بجای «نسل کشی») یا آزار و گزند روبرو نخواهد شد؛ زیرا
آنها بخشی جدایی ناپذیر از ملت سوریه اند.
شورشیان در سخن با کردها، کارهای ددمنشانه ی «داعش» مانند
کشتار، بردگی از سوی جهادگران را دادباخته خواندند (محکوم کردند). آنها همچنین امنیت
سربازان سوری که جنگ ابزار های خود را زمین نهاده و نافرمانی را وانهادند (تسلیم
شدند)، پایور نمودند (تضمین کردند).
این گفته های «دولت رهایی» و رهبر آن: «ابومحمد جولانی»
با شور و شادی کارشناسان برجسته ی «بنیادگرایی (رادیکالیسم) اسلامی» روبرو شد و وی
که از ریشه های جهادی خود دوری گزیده است را ستودند.
رسانه های باخترزمین از آن میان «سی اَن اَن» («CNN») این داستان را برگرفته و با کوشش برای سپید
نمودن روی رهبر شورشیان، گفتگوهایی ویژه با او انجام داده و پراکندند ...
با این همه، همانگونه که در بیش تر باره ها رخ می دهد، گفتار
شورشیان نه تنها با کردارشان یکی نبود که بسیار از آن دور بود ...
گزیده ای برگرفته از گزارشی در «آرتی» به
تاریخ ۲۳ آذر ماه ۱۴۰۳ (با ویرایش، پارسی و اندک بازنویسی
درخور از اینجانب: ب. الف. بزرگمهر)