با گذشت نزدیک به دو سال از خیزش انقلابی «زن زندگی آزادی» و سرکوب میدانی آن، زنان و توده های ستمدیده مردم ایران با در هم شکستن الگوهای حکومتی تفکر و زندگی، دو قطبی سازش ناپذیری را در سپهر سیاسی کشور خلق و آنرا نهادینه کرده اند؛ دو قطبی سازش ناپذیری که در یک طرف آن حکومت جمهوری اسلامی با تمام دم و دستگاه سرکوب و ماهیت ضد انسانی اش ایستاده و در سوی دیگرش، زنان و اکثریت توده های مردم آزادیخواه و برابری طلبی صف آرایی کرده اند که بنیانهای ایدئولوژیک و هستی حکومت را نفی و زیست فکری ـ عقیدتی و اجتماعی ـ فرهنگی خود را آشکارا و در ابعادی میلیونی، آنگونه که خود میخواهند به منصه ی ظهور رسانده اند.
خیزش انقلابی «زن زندگی آزادی» هر چند که تا بدینجا به یک انقلاب تمام عیار تبدیل نشده است، اما بیش از همه ی خیزشهای انقلابی در طول دوران حاکمیت جمهوری اسلامی، چنان شرایط و توازن قوای سیاسی را فی مابین حکومت و مردم ایجاد و تثبیت کرده است که حاکمیت به رغم هر درجه از سرکوب وحشیانه ی جنبش آزادیخواهی زنان و دیگر جنبش های اجتماعی، قادر نشده است اوضاع سیاسی و اجتماعی ـ فرهنگی کشور را به قبل از شهریور ۱۴۰۱ و سر آغاز خیزش انقلابی «زن زندگی آزادی» بازگرداند.
پدید آمدن چنین صف بندی تعیین کننده ای در پس خیزش انقلابی «زن زندگی آزادی» و درماندگی مفرط حکومت در جلوگیری از بحران هر دم فزاینده ی سیاسی ـ اقتصادی، در حالی است که جمهوری اسلامی تلاش دارد با ماجراجویی های نظامی منطقه ای و وحشت آفرینی داخلی از طریق صدور و اجرای احکام ضد انسانی اعدام و تعرض ددمنشانه به زنان و دختران مخالف حجاب اجباری، موقعیت در حال احتضار خود را حفظ و سدی در برابر خیزشهای محتمل و بنیان کن مردمی ایجاد کند؛ اما اراده ی اکثریت قریب به اتفاق مردم ایران و پیشاپیش آنان، زنان، جوانان، معلمان، بازنشستگان و ما کارگران [در] به سرانجام رساندن یک انقلاب عظیم اجتماعی ـ سیاسی برای گذار از بیش از یکصد سال عقب ماندگی، استبداد و اختناق، تحجر و ستم و سرکوب و شکل دهی به جامعه ای آزاد و دموکراتیک، مرفه، عاری از استثمار، بردگی انسان، ستم جنسیتی و هرگونه تبعیض و نابرابری [پابرجا] است.
ما با فراخوان به کارگران در سراسر کشور برای برگزاری هر چه با شکوه تر مراسم اول ماه مه روز جهانی کارگر و اعتراضات گسترده به فقر و گرانی و ناامنی اقتصادی، خواهان آزادی فوری و بی قید قید شرط فعالین صنفی و مدنی در بند و زندانیان سياسی و عقیدتی هستیم و بدینوسیله با تاکید بر شکل دهی به آینده کشور بر اساس مواد دوازده گانه منشور مطالباتی بیست تشکل صنفی و مدنی، هر گونه جنگ افروزی در منطقه و کشتار غیر نظامیان و زنان و کودکان فلسطینی و اسرائیلی را قویا محکوم میکنیم و عمیقا بر این باوریم که تنها یک انقلاب اجتماعی ـ سیاسی مردمی و شکل دهی به حکومتی سکولار و دموکراتیک و مبتنی بر آزادی و برابری و نفی استثمار میتواند برای همیشه به شرایط ضد انسانی موجود در کشور و بحران و جنگ افروزی و انسان کشی در منطقه خاورمیانه نقطه پایانی بگذارد.
اتحادیه آزاد کارگران ایران- یازدهم اردیبهشت هزار و چهار صد و سه
برگرفته از «تلگرام»
۱۱ اردی بهشت ماه ۱۴۰۳
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر