«مردم در روی زمین برای کامیاب شدن یک چیز کم دارند و آن اعتماد به یکدیگر است؛ ولی این دانش برای کسانی که قلبی کوچک و روحی پست دارند و جز قانون سود شخصی هیچ قانونی نمی شناسند، دسترس پذیر نیست.» فارس پورخطاب هراتی

والاترین کاربرد نویسندگی این است که آزمون را به دانایی فرارویاند! ایگناتسیو سیلونه

۱۴۰۳ اردیبهشت ۱۱, سه‌شنبه

بیانیه «اتحادیه آزاد کارگران ایران» به انگیزش یکم ماه مِه روز جهانی کارگر

با گذشت نزدیک به دو سال از خیزش انقلابی «زن زندگی آزادی» و سرکوب میدانی آن، زنان و توده های ستمدیده مردم ایران با در هم شکستن الگوهای حکومتی تفکر و زندگی، دو قطبی سازش ناپذیری را در سپهر سیاسی کشور خلق و آنرا نهادینه کرده اند؛ دو قطبی سازش ناپذیری که در یک طرف آن حکومت جمهوری اسلامی با تمام دم و دستگاه سرکوب و ماهیت ضد انسانی اش ایستاده و در سوی دیگرش، زنان و اکثریت توده های مردم آزادیخواه و برابری طلبی صف آرایی کرده اند که بنیان‌های ایدئولوژیک و هستی حکومت را نفی و  زیست فکری ـ عقیدتی و اجتماعی ـ فرهنگی خود را آشکارا و در ابعادی میلیونی، آنگونه که خود می‌خواهند به منصه ی ظهور رسانده اند.

خیزش انقلابی «زن زندگی آزادی» هر چند که تا بدینجا به یک انقلاب تمام عیار تبدیل نشده است، اما بیش از همه ی خیزشهای انقلابی در طول دوران حاکمیت جمهوری اسلامی، چنان شرایط و توازن قوای سیاسی را فی مابین حکومت و مردم ایجاد و تثبیت کرده است که حاکمیت به رغم هر درجه از سرکوب وحشیانه ی جنبش آزادیخواهی زنان و دیگر جنبش های اجتماعی، قادر نشده است اوضاع سیاسی و اجتماعی ـ فرهنگی کشور را به قبل از شهریور ۱۴۰۱ و سر آغاز خیزش انقلابی «زن زندگی آزادی» بازگرداند.

پدید آمدن چنین صف بندی تعیین کننده ای در پس خیزش انقلابی «زن زندگی آزادی» و درماندگی مفرط حکومت در جلوگیری از بحران  هر دم فزاینده ی سیاسی ـ اقتصادی، در حالی است که جمهوری اسلامی تلاش دارد با ماجراجویی های نظامی منطقه ای و وحشت آفرینی داخلی از طریق صدور و اجرای احکام ضد انسانی اعدام و تعرض ددمنشانه به زنان و دختران مخالف حجاب اجباری، موقعیت در حال احتضار خود را حفظ و سدی در برابر خیزشهای محتمل و بنیان کن مردمی ایجاد کند؛ اما اراده ی اکثریت قریب به اتفاق مردم ایران و پیشاپیش آنان، زنان، جوانان، معلمان، بازنشستگان و ما کارگران [در] به سرانجام رساندن یک انقلاب عظیم اجتماعی ـ سیاسی برای گذار از بیش از یکصد سال عقب ماندگی، استبداد و اختناق، تحجر و ستم و سرکوب و شکل دهی به جامعه ای آزاد و دموکراتیک، مرفه، عاری از استثمار، بردگی انسان، ستم جنسیتی و هرگونه تبعیض و نابرابری [پابرجا] است.

ما با فراخوان به کارگران در سراسر کشور برای برگزاری هر چه با شکوه تر مراسم اول ماه مه روز جهانی کارگر و اعتراضات گسترده به فقر و گرانی و ناامنی اقتصادی، خواهان آزادی فوری و بی قید قید شرط فعالین صنفی و مدنی در بند و زندانیان سياسی و عقیدتی هستیم و بدینوسیله با تاکید بر شکل دهی به آینده کشور بر اساس مواد دوازده گانه منشور مطالباتی بیست تشکل صنفی و مدنی، هر گونه جنگ افروزی در منطقه و کشتار غیر نظامیان و زنان و کودکان فلسطینی و اسرائیلی را قویا محکوم میکنیم و عمیقا بر این باوریم که تنها یک انقلاب اجتماعی ـ سیاسی مردمی و شکل دهی به حکومتی سکولار و دموکراتیک و مبتنی بر آزادی و برابری و نفی استثمار می‌تواند برای همیشه به شرایط ضد انسانی موجود در کشور و بحران و جنگ افروزی و انسان کشی در منطقه خاورمیانه نقطه پایانی بگذارد.

اتحادیه آزاد کارگران ایران- یازدهم اردیبهشت هزار و چهار صد و سه

برگرفته از «تلگرام»   ۱۱ اردی بهشت ماه ۱۴۰۳


هیچ نظری موجود نیست:

برداشت و بازنویسی درونمایه ی این تارنگاشت در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید!
از «دزدان ارجمند اندیشه و ادب» نیز خواهشمندم به شاخه گلی بسنده نموده، گل را با گلدان یکجا نربایند!

درج نوشتارهایی از دیگر نویسندگان یا دیگر تارنگاشت ها در این وبلاگ، نشانه ی همداستانی دربست با آنها نیست!