«مردم در روی زمین برای کامیاب شدن یک چیز کم دارند و آن اعتماد به یکدیگر است؛ ولی این دانش برای کسانی که قلبی کوچک و روحی پست دارند و جز قانون سود شخصی هیچ قانونی نمی شناسند، دسترس پذیر نیست.» فارس پورخطاب هراتی

والاترین کاربرد نویسندگی این است که آزمون را به دانایی فرارویاند! ایگناتسیو سیلونه

۱۴۰۳ اردیبهشت ۴, سه‌شنبه

زنده بادا رخسِ مو با بادها! بی گزند باد چشم‌ها!

گفت:
از خیابان آمده‌ست
وَن دیده است
باز ـ
برخورد ...
دیده است؛
گفتم:
مرگ باد بر ساچمه‌ها
زنده بادا رقصِ مو
با بادها! ـ
بی گزند باد
چشم‌ها!

«فلزبان»

برگرفته از «تلگرام»   چهارم اردی بهشت ماه ۱۴۰۳ (با اندک ویرایش درخور، تنها در نشانه گذاری ها از اینجانب؛ برنام را از بوم برگزیده ام.  ب. الف. بزرگمهر)

هیچ نظری موجود نیست:

برداشت و بازنویسی درونمایه ی این تارنگاشت در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید!
از «دزدان ارجمند اندیشه و ادب» نیز خواهشمندم به شاخه گلی بسنده نموده، گل را با گلدان یکجا نربایند!

درج نوشتارهایی از دیگر نویسندگان یا دیگر تارنگاشت ها در این وبلاگ، نشانه ی همداستانی دربست با آنها نیست!