شُکرِ خدا که پس از چندین و چند بار پیغام پسغام، مرا به حضور پذیرفتی. پیش از آنکه مرا گفتگو کنی، همینجا بگویم که ما پیشاپیش همه چیز را پذیرفته ایم؛ ولی دگرگون کردن رفتارمان اندکی، دستِ بالا چهل سال، زمان می برد! مگر می شود یکباره هرچه تفنگ و موشک که برادران مان با خونِ دل فراهم کرده اند از دست شان گرفت؟! بسان آن است که هرچه اسباب بازی پیرامونِ یک کودک ریخته شده را برداری تا زرزرِ پایان ناپذیرش آغاز شود؛ تازه اگر این ها را بتوانیم از دست شان بگیریم، هرچه زور بزنیم، چاقو و تیغِ موکت بُری و پنجه بُکس و اینا را نخواهیم توانست ازشان بگیریم بویژه آنکه پیشِ خودمان بماند، آن چلاغ نابِخرَد به همه شان فرمان آتش به اختیار داده و نمونه ای از آن را در ماه گذشته دیده و شنیده اید. خدا لعنت کند این اَنتَرنت و رسانه های مجازی را! به هر رو، نه من، نه وی و نه هیچکس دیگری پیرامونش، تاب و توانِ نرمش قهرمانانه نداریم. خواهش می کنم از سوی ما از جناب آقای ترامپ بپرسید: خدا وکیلی، برای چه و چند بار باید نرمش قهرمانانه کنیم؟! ما دیگر نرمش قهرمانانه مان نمی آید؛ والسّلام!
ب. الف. بزرگمهر ۲۹ آذر ماه ۱۳۹۸
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر