«مردم در روی زمین برای کامیاب شدن یک چیز کم دارند و آن اعتماد به یکدیگر است؛ ولی این دانش برای کسانی که قلبی کوچک و روحی پست دارند و جز قانون سود شخصی هیچ قانونی نمی شناسند، دسترس پذیر نیست.» فارس پورخطاب هراتی

والاترین کاربرد نویسندگی این است که آزمون را به دانایی فرارویاند! ایگناتسیو سیلونه

۱۴۰۳ اردیبهشت ۳۰, یکشنبه

خدا وکیلی، برای چه و چند بار باید نرمش قهرمانانه کنیم؟! ـ بازپخشش

شُکرِ خدا که پس از چندین و چند بار پیغام پسغام، مرا به حضور پذیرفتی. پیش از آنکه مرا گفتگو کنی، همینجا بگویم که ما پیشاپیش همه چیز را پذیرفته ایم؛ ولی دگرگون کردن رفتارمان اندکی، دستِ بالا چهل سال، زمان می برد! مگر می شود یکباره هرچه تفنگ و موشک که برادران مان با خونِ دل فراهم کرده اند از دست شان گرفت؟! بسان آن است که هرچه اسباب بازی پیرامونِ یک کودک ریخته شده را برداری تا زرزرِ پایان ناپذیرش آغاز شود؛ تازه اگر این ها را بتوانیم از دست شان بگیریم، هرچه زور بزنیم، چاقو و تیغِ موکت بُری و پنجه بُکس و اینا را نخواهیم توانست ازشان بگیریم بویژه آنکه پیشِ خودمان بماند، آن چلاغ نابِخرَد به همه شان فرمان آتش به اختیار داده و نمونه ای از آن را در ماه گذشته دیده و شنیده اید. خدا لعنت کند این اَنتَرنت و رسانه های مجازی را! به هر رو، نه من، نه وی و نه هیچکس دیگری پیرامونش، تاب و توانِ نرمش قهرمانانه نداریم. خواهش می کنم از سوی ما از جناب آقای ترامپ بپرسید: خدا وکیلی، برای چه و چند بار باید نرمش قهرمانانه کنیم؟! ما دیگر نرمش قهرمانانه مان نمی آید؛ والسّلام!

ب. الف. بزرگمهر   ۲۹ آذر ماه ۱۳۹۸ 

https://www.behzadbozorgmehr.com/2019/12/blog-post_20.html

هیچ نظری موجود نیست:

برداشت و بازنویسی درونمایه ی این تارنگاشت در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید!
از «دزدان ارجمند اندیشه و ادب» نیز خواهشمندم به شاخه گلی بسنده نموده، گل را با گلدان یکجا نربایند!

درج نوشتارهایی از دیگر نویسندگان یا دیگر تارنگاشت ها در این وبلاگ، نشانه ی همداستانی دربست با آنها نیست!