کینه ای تاریخی و طبقاتی، بس فراتر از شکنجه گاه و بیدادگاه رژیم دزدسالار اسلام پیشگان

درباره ی بانو نسرین جوادی، کنشگر آگاه و رزمنده ی کارگری نوشته است:
«مقاومت و ایستادگی نسرین با ۶۷ سال سن و تنی رنجور و بیمار چنان حس انتقام جویی بازجو و قاضی را بر انگیخته بود که او را به تحمل هفت سال زندان و حکم قرون وسطایی سی ضربه شلاق محکوم کردند و در طول مدت دو سالی که به بند کشیده شده است هر بار با مرخصی درمانی او (با وجود تاکید پزشک زندان ) مخالفت کرده اند.»۱

از خود می پرسم:
آیا آن برانگیختگی «حس انتقام جویی» یا باریک تر: «کینه جویی» تنها آنِ بازجو و قاضی یاد شده در شکنجه گاه و بیدادگاه را دربرمی گیرد؟ و بی درنگ پاسخ می دهم:
نه! این کینه ای تاریخی و طبقاتی بسی فراتر از آنجا و حتا گستره ی ایران زمین است؛ آنگاه که وی در بیدادگاه رژیم دزدسالاز سزاوار سرنگونی، «بنیاد سخن خویش ... را بدرستی بر هوده ی کارگران و زحمتکشان در داشتن ساختارهایی از آنِ خود و ناوابسته به این یا آن نهاد»۲ نهاد و «آنچه خود خواهان آن بود را آگاهانه در چارچوب پشتیبانی از طبقه کارگر ایران گنجاند.»۳ همراه با شادی و خرسندی بسیار درونی می دانستم که وی کینه ی همه ی کلان سرمایه داران و سوداگران دست اندر کارِ بهره کشی از کارگران و زحمتکشان را برانگیخته و دست شان برسد، هر بلایی بسر وی و همه ی دیگر کنشگران آنچنان آگاه و رزمنده ی طبقه کارگر که بهره وری و هستی خویش را جدا از جنبش کارگری نمی بینند، خواهند آورد. با امید و خواست آزادی این گل سر سبد کارگری ایران زمین و دیگر زندانیان سیاسی پایدار از هر سازمان و جریان سیاسی:

پایدار و پیروز باد پیشانی یگانه ی خلق های ایران برهبری طبقه کارگر!

سرنگون باد گروهبندی های خرموش اسلام پیشه ی فرمانروا بر میهن مان در جنگی ساز و برگ یافته به جنگ ابزار!

ب. الف. بزرگمهر   دهم تیر ماه ۱۴۰۳

پی نوشت:

۱ ـ برگرفته از «تلگرام»   نهم تیر ماه ۱۴۰۳

۲ ـ برگرفته از یادداشتِ «نشنیده بودید که چاه کَن، ته چاه است؟» ب. الف. بزرگمهر   ۲۷ اَمرداد ماه ۱۳۹۸

https://www.behzadbozorgmehr.com/2019/08/blog-post_41.html

۳ ـ برگرفته از یادداشتِ «نسرین جوادی، گل سر سبد جنبش کارگری ایران»  ب. الف. بزرگمهر    یکم فروردین ماه ۱۴۰۲

https://www.behzadbozorgmehr.com/2023/03/blog-post_79.html