بله و نه!

زیر برنامِ «یکشنبه های اعتراضی» نوشته است:
«برای بازنشستگان بعد از ۴۵ سال روشن شده که جابجایی مهره ها در یک ساختار ضد کارگری و ضد بازنشستگان هیچ ثمره ای نخواهد داشت‌. معیشت و درمان و آسودگی ما بدون مطالبه گری پیگیر و متحدانه بدست نخواهد آمد.» برگرفته از «تلگرام»  ۳۱ تیر ماه ۱۴۰۳

 با خود می اندیشم:
بله! پس از آزمون های بیشمار از دست بدامن تبهکاران فرمانروا شدن و درخواست های از سرِ درماندگی گرفته تا دستیابی به اندک هوده ای ربوده شده از جیب خود که پس از دست بالا سه چهار ماه چون برف در آفتاب می گدازد و ناپدید می شود، پیشرفت خوبی است؛ زیرا کارگران و زحمتکشان با این کار یکدیگر را بهتر می یابند و به هوده های رستایی ـ سیاسیِ زیر پای خرموش ها لگدمال شده ی خود که یکی دو تا نیز نیستند پی می برند و برای دستیابی به همه ی آن ها می کوشند؛ و

نه! به این شوند که تا ساختار پایمال کننده ی آن هوده ها دست نخورده پابرجا مانده، هر کوششی برای دستیابی به خواست های خود، هر اندازه پیگیر نیز که باشند، همیشه پایی در هوا خواهند داشت و در هر نشیبی می توانند بازپس گرفته شده و باری دیگر لگدمال شوند؛ بدین سان، دستیابی به هر هوده ی رستایی که افزون بر آن، سیاسی نیز هست ـ و دستیابی به نان، چون نمونه ای چشمگیر از گذشته ای نه چندان نزدیک تاکنون، دستکم برای انبوه بزرگی از زحمتکشان و هست نیست از دست دادگانِ میهن نگونبخت مان، نموداری چشمگیر از آن همه بشمار می رود، این کوشش ها تنها آن هنگام از آرش و مانشی درخور برخوردار می شوند و به آماج هایی پایدار و لگدمال نشدنی دست می یابند که هر یک چون سنگفرشی کوچک در کنار دیگر سنگفرش ها برای از میان برداشتن شَوَند یا شَوَندهای بازدارنده ی همچنان پابرجا بکار گرفته شوند؛ تنها آن هنگام است که سنگپایه ای استوار و خارایین برای برداشتن گام های پسین و فرازی دیگر فراهم خواهد شد.

امیدوارم آنچه از جان برآمد، بر جان نشیند.

سرنگون باد گروهبندی های خرموش اسلام پیشه ی فرمانروا بر میهن مان در جنگی ساز و برگ یافته به جنگ ابزار!

برپا، پایدار و پیروز باد پیشانی یگانه ی خلق های ایران برهبری طبقه کارگر!

ننگ و نفرت بر همه ی رژیم هایی که به هر شوند سودجویانه و کوته بینانه از چنین رژیمی آدمکش پشتیبانی می کنند!

ب. الف. بزرگمهر   یکم امرداد ماه ۱۴۰۳