کاریزها
با صدای قناری ها
دم می گیرند
معادن با سکوت کارگران
روح بی شمار مدفون شدگان
نشسته برشانه های کوهستان
چه غمگین
از قفس می خوانند
چندین هزار قناری خاموش
در گلوی بسته ی زمین
دم نمی زنند
ببین
چگونه قفس ها را
به دورشان تنیده اند
باورکن
تمام پیله ها
پروانه نمی دهند
دست های بسیاری
شب ها به خیابان ها می ریزند
و در هوای بارانی
چتر می شوند
برای رویای کودکان شان
از روی پوسیدگی دندان هایشان می شود فهمید
بورژواها با
ربات ها
همدست شدند
تا
نان کارگران را آجر کنند.
لیلا محمودی
برگرفته از «تلگرام» چهارم مهر ماه ۱۴۰۳
برنام را از بوم برگزیده ام. ب. الف. بزرگمهر
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر