ب. الف. بزرگمهر دوم مهر ماه ۱۴۰۳
برگرفته از تارنگاشت دروغپردازِ و بی هیچگونه مسوولیتِ اخلاقیِ وابسته به وزارت امور خارجی یانکی ها: «رادیو فردا» ۳۰ شهریور ماه ۱۴۰۳ (با ویرایش، پارسی و بازنویسی درخور از اینجانب: ب. الف. بزرگمهر)
داستانکی از جاودانه عُبید زاکانی پیشکش به این رهسپاران دینی خوشبخت
یكی را از انبیاء بنی اسرائیل پرسیدند كه چرا ریش روستاییان بزرگ است و از آن مغولان كم و از آن ختائیان كمتر. گفت چون آیه ی: «ان لعنتی الی یوم الدین» [نفرین من تا روز رستاخیز ترا!] در حق ابلیس نازل شد، فرمان آمد كه او را از بهشت بیرون كنند.
ابلیس از حضرت عزّت خواست كه یكبار دیگر گرد بهشت طواف كند، آنگاه بیرون رود؛ حاجتش روا شد. ابلیس تفرج كنان بهر گوشه ای از بهشت می گذشت. ناگاه چشمش بر مشاهده ی آدمی آمد. اندیشید كه چون سبب لعنت من آدم شدی، هر بدی كه بدتر از آن روا نباشد اگر درباره ی او و فرزندان او بجای آرم، روا باشد. همان بهتر كه طوق لعنت ریش در گردن ایشان تقلید كنم. پس آدم را از بهشت بیرون آورد.
چون فرزندان آدم غلبه شدند، ابلیس خود را به صورت یكی از
مشایخ فرانمود و گفت از بهشت می آیم و آن طوق یعنی ریش را بنمود كه این نعمت از
بهشت است و برای شما آورده ام؛ روستاییان با حرص و آز آنقدر كه از آن نعمت لایق
رنج ایشان بود، بربودند. مغولان كه بعد از آن برسیدند، نصیب ایشان زیاد از آن دو
تاره نشد كه دارند. چون آوازه به ختائیان رسید، روی به خدمت شیخ نهادند و نعمت را
به غارت رفته دیدند، فریاد برآوردند كه ای شیخ ما را هم از این نمد كلاهی. چندان
زنخ زدند كه مردك چاره ای جز آن ندانست كه دو تاره مو از كون خود بركند و بر زنخ ایشان
چسبانید. حقیقت این واقعه بر روی
روزگار از هر چیز لایح تر است. ظریفان از اینجا گفته اند:
ریش ار نه زشت بودی، اندر بهشت بودی
مور و ملخ بخوردی گر زانكه كشت بودی
و نیز بگفته اند :
آدم به بهشت بود تا اَمرد بود
چون ریش برآورد، برونش كردند
برگرفته ار «رساله دلگشا»
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر