«مردم در روی زمین برای کامیاب شدن یک چیز کم دارند و آن اعتماد به یکدیگر است؛ ولی این دانش برای کسانی که قلبی کوچک و روحی پست دارند و جز قانون سود شخصی هیچ قانونی نمی شناسند، دسترس پذیر نیست.» فارس پورخطاب هراتی

والاترین کاربرد نویسندگی این است که آزمون را به دانایی فرارویاند! ایگناتسیو سیلونه

۱۴۰۳ شهریور ۲۰, سه‌شنبه

کودکان رنج با خوشبختی های کوچک شان ... ـ بازپخشش

در سرزمین های شان، هر روز معدنی تازه به بهره برداری می رسد و همراه با آن، آلودگی زیست بوم از آب های زیرزمینی و رودخانه ها گرفته تا هوا، گریز و نابودی جانداران و گاه آدمیانی که زمین های کشاورزی شان، فرآورده هایی زهرآگین به بار می آورد؛ چون گذشته، دیگر نمی توانند ماهی بگیرند یا از همه بدتر، ناچارند زمین های خود را به خداوندان زر و زور و نیرنگ واگذارند. "خوشبخت" ترین شان، کسانی هستند که در آن معادن یا بنگاه های وابسته به شرکت های سترگ امپریالیستی به کارهای کمرشکن تن می دهند تا چرخ زندگی، همچنان بچرخد؛ چرخی که کودکان، بخشی ناگسستنی از آن است؛ نیروی کاری ارزان که به آن چرخه، آرش و مانشی دوگانه همراه با بیم و امید می بخشد:
کودکان رنج با خوشبختی های کوچک شان که گاه بگونه ای نسنجیدنی، بزرگ تر از بزرگ ترین خوشبختی های کودکانی از گونه ی دیگر است ...

ب. الف. بزرگمهر    ۱۲ دی ماه ۱۳۹۴

https://www.behzadbozorgmehr.com/2016/01/blog-post_28.html



هیچ نظری موجود نیست:

برداشت و بازنویسی درونمایه ی این تارنگاشت در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید!
از «دزدان ارجمند اندیشه و ادب» نیز خواهشمندم به شاخه گلی بسنده نموده، گل را با گلدان یکجا نربایند!

درج نوشتارهایی از دیگر نویسندگان یا دیگر تارنگاشت ها در این وبلاگ، نشانه ی همداستانی دربست با آنها نیست!